Birinci sefer Cannes Sinema Festivali’ne gelen Emin Alper yorgun olduğunu gizlemiyor. Direktör Cannes’a dair beklentileri göz önüne alındığında biraz hayal kırıklığı yaşadığını lakin buradaki kalabalık ve tempodan da etkilendiğini belirtiyor. Biz de tam Şenlik Sarayı’nın karşısında bulduğumuz bir kafedeki söyleşimize buradan başlıyoruz haliyle.
– Nasıl buldun Cannes’ı?
Şaşaayı çok merak ediyordum ancak gördüm ki Berlin ya da Venedik üzere daha evvel katıldığım şenliklerden çok farklı değil. Dünyanın gözü burada ve burada olmak sinemacılara büyük bir tanınırlık sağlıyor. Cannes’da sinemanız gösterildiyse artık herkes isminizi biliyor.
– Reaksiyonlar nasıldı sinemayla ilgili?
Çoğunlukla çok olumlu. Gerçi bu pek bir şey tabir etmiyor, yani beğenenler çok olur fakat heyet beş kişilik bir küme ve onların kararı çok farklı olabilir. Bugüne kadar en çok olumlu tenkit yazılan sinemam bu oldu.
– Sinemada kuraklık olgusu güçlü bir metafor. Birçok probleme de değiniyor sinema, bayana şiddet, yargının yozlaşması, homofobi, anti-demokratik uygulamalar vb. Öne çıkarmak istediğin neydi?
Bunların toplamını ön plana çıkartmak istedim. Ancak benim de temel derdim bütün bu mevzulara değinerek şu yaşadığımız günlerdeki siyasi karabasanı, yani bizim üzere daha ilerici insanların diyelim, yaşadığı karabasanı bütün bunların toplamından üretmekti.
– Sinema şimdi Türkiye’de izlenmedi ipucu vermek istemiyorum ancak çok güçlü bir finali var… Türkiye’deki linç kültürüne dair ne düşünüyorsun?
Ürkütücü, dehşete düşürücü, korkutucu… Madımak’tan bu yana, daha öncesinde Maraş’tan bu yana periyodik olarak yaşadığımız bizi çok üzen ve çaresiz hissettiren bir şey linç kültürü. Somut linçlerin ötesinde bir de linç kültürü var ki toplumsal medyaya taşındı bu…
– O vakit son olarak burada protestosunu yaptığınız Çiğdem Mater ve öteki Seyahat davası tutsaklarını soralım. Planladığınız bir şey miydi bu aksiyon?
Osman Kavala bu adaletsizliğin yıllardır mağduru, benim çok sevdiğim Ayşe Buğra da sevdiklerinden koparıldı, tüm bunlar insanı delirtiyor. Cannes’a gelirken de olağan ki bir şeyler yapmak istiyorduk, yapmasak olmazdı…