– Yapıtlarınızı oluştururken en çok hangi kültürün tesirini hissediyorsunuz?
Müzik eğitimim, klasik Arap müziği çerçevesinde gelişti. Doğu (Türk, Hint vb.) ve batı kültürlerinden; eski ve çağdaş tüm sanat yorumlarını araştırdım. Bu müziği evvel bir dinleyici sonra ise bir bestekar olarak keşfettim. Müzikal olarak klâsik Arap müzik formlarından uzaklaştığım düşünülse de kendimi hâlâ Arap müzik dünyasına ilişkin hissediyorum. Sinema, edebiyat, plastik sanat, dans ya da tiyatro üzere birçok sanatı da kendime yakın buluyorum.
– Türkiye’de yine konser vermek ne hissettiriyor?
Türk ve Arap müziği ortasında güçlü bir bağ olduğunu düşünüyorum. Tahminen de bu yüzden küçük yaşlardan beri Türk müziğine yakınım ve beni çok etkileyen bu müziğin hayranıyım. İstanbul’a büyük bir sevgi duyuyorum. Burada yine konser vermek bana konutumda hissettiriyor.
BESTELERİMİZE YER VERMEDİLER
– İnsanların müziklerinizde bulduğu şey nedir?
Kulisime gelen beşerlerle müziğimi dinlerken neler hissettiklerini ve onlara ilham verdiği şeyleri konuşuruz. Dinleyicilerden “Sizi daha evvel neden duymadım” dönüşünü almak çok güzel. Müzik dinlemenin en büyüleyici yanı, kolektif bir tecrübe olmasının yanı sıra ferdi bir seyahat da olabilmesi.
– Cazı udla nasıl sevdirdiniz?
Sanatsal seçimlerimin beni yönlendirmesine müsaade veriyorum. Özgür kalmaya çalışıyorum ve yapıtlarım hakkındaki fikirlere odaklanmamaya çalışıyorum. 80’lerin başında Paris’e gittiğimde devrin müzik dünyası, bir ud sanatkarını yalnızca kendi geleneğinin temsilcisi olarak konumlandırıyordu. Bestelerimizi çalmamız üretimciler, programcılar ve eleştirmenler tarafından uygun bulunmuyordu. Ud, pek çok kişinin ilgisini çekmedi ancak vakitle bu değişti. 80’lerin sonunda plak imalcisi Manfred Echer’in plak şirketi ECM Records ile tanıştım. Onlarla çalışmak müziğimin tanınmasına yardımcı oldu.