Gebze ilçesinde ailesiyle birlikte yaşayan ve bir fabrikada personel olarak çalışan 28 yaşındaki Uğur Denktaş, teze nazaran 2015 yılında kimliğini kaybetti. Daha sonra yeni kimlik çıkartan Denktaş, hayatına kaldığı yerden devam etti.
Bu olaydan 3 yıl sonra Denktaş’ın çalıştığı iş yerine maliyeden gruplar geldi. Takımların kendisine borç tutanağı vermesiyle neye uğradığına şaşıran Denktaş, kendi ismine şirket açıldığını öğrendi.
Hayatının şokunu yaşayan Denktaş, o günden sonra hakkını adliyede aramaya başladı. İmza uyuşmazlığı sebebiyle girdiği duruşmalardan beraat eden Denktaş, bu kere de geçtiğimiz gün konutuna gelen dokümanlarla yıkıldı. Şirkete ilişkin yaklaşık 7 buçuk milyon liralık vergi borcu olduğunu öğrenen Denktaş ailesi, kendilerine ilişkin olmayan şirketin borcunu nasıl ödeyeceklerini düşünüyor.
“İSTANBUL’DA ŞİRKETİMİN OLDUĞUNU ÖĞRENDİM”
2015 yılında kimliğini kaybettiğini ve 3 yıl sonra çalıştığı markete maliyeden takımların geldiğini söyleyen Uğur Denktaş, “Biz de markete geldiklerini düşünerek önemsemedik. Sonra maliyeciler benim ismimi verince bu olayı öğrendim. İstanbul’da şirketimin olduğunu öğrendim. Karakola gittim, imza attım. En son mahkemede imza uyuşmazlığı kararı verildi. Artık de bana borç kağıdı geldi. Ne yapacağımı bilmiyorum, mağdurum. Şirketi kimin açtığı aşikâr değil. İsimler yazıyor ancak hiç birini tanımıyorum. Daha evvel hiç görüşmedim, bilmiyorum. Mahkemede de söyledim bunu. Şirketin genel müdürü, kurucusu olarak benim ismim yazıyor” dedi.
“BORCU GÖRÜNCE BAŞIMDAN AŞAĞIYA KAYNAR SULAR DÖKÜLDÜ”
Duruşmalara gidebilmek için daima iş yerinden müsaade almak zorunda kaldığını söyleyen Denktaş, “Bu seferde iş yerimdekiler ‘Bu çocuk neden daima müsaade alıyor?’ diyor. Ben kaç günden beri adam akıllı uyku uyuyamıyorum. 8 milyon lira borcu görünce başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. O denli bir parayı ben bir ortada görmedim. Epilepsi hastasıyım, Yüzde 54 mani durumum var. Daima ilaç kullanan bir beşerim, iş yerimde de engelli takımında çalışıyorum. 18 yaşıma girdim gireli çalışan bir beşerim. Kendime ilişkin bir iş yerim olsa masraf kendi iş yerimde dururum. Neden oburunun iş yerinde çalışayım ki? Komik bir durum bu” diye konuştu.
“EVİME 7 BUÇUK MİLYON LİRALIK BİR VERGİ BORCU GELDİ”
Oğlunun zihinsel engelli olduğunu, algılama zahmeti, dikkat dağınıklığı ve davranış bozukluğuna sahip olduğunu aktaran 3 çocuk annesi Sevim Denktaş ise “Kendisi epilepsi hastası. Biz bu şirket problemini öğrendiğimizde mahkemelere gittik geldik. Karakola gittik, sayısız imzalar verdik. Oğlum, imza tutarsızlığından 2019 yılında bu davadan beraat etti. Beraat ettikten sonra bu sene tekrar mahkeme kağıdı geldi. Oğlum yürüyemediği için dizlerinden ameliyat oldu, duruşmanın birine katılamadık, başkasına katıldık. Haziranda tekrar duruşma var. Beraat kararı esasen daha evvel verilmiş. Artık 3 gün evvel konutuma 7 buçuk milyon liralık bir vergi borcu geldi. Belgelerin hepsinde engelli raporu var. Her çalıştığı yerde engelli takımında çalışıyor. Şu anda bir fabrikada engelli işçi olarak çalışıyor” biçiminde konuştu.
“ÇOCUĞUM BENDEN FARKLI BİR GÜNÜNÜ GEÇİREMEZ”
Oğlunun şahsî bakımlarını bile kendisinin yaptığını aktaran Denktaş, şu sözleri kullandı:
“Bu çocuğun kendine hayrı yok. Çocuğumun şahsî bakımlarını bile ben yapıyorum. Duşunu, banyosunu küçük kardeşi yaptırıyor. Tırnağına varana kadar ben kesiyorum. Sahiden çok makûs durumdayım ve psikolojim alt üst oldu. Borç konuta geldiğinde ben konutta değildim. Çocuklarım aradı, bana bunu söylediklerinde çalıştığım iş yerimde hudut krizi geçirdim. ‘Böyle bir şey olamaz, mümkün değil’ dedim. 500 lira, 600 lira bir para değil ki ödeyelim. Esasen onu da ödemem, niçin ödeyeyim?
Ödemem için hiçbir sebep yok. Ben bunu kabullenmiyorum. Zira yaptığımız hiç bir şey yok. Şirket sahibi bir insan engelli takımında neden çalışıyor? Gitmem gereken neresi varsa gidebildiğim yere kadar gideceğim. 3 gecedir uyumuyor benim çocuğum. Ağlıyor, korkuyor, ‘Anne beni cezaevine atarlarsa ne yaparım?’ diyor. Benim çocuğumun 3 gün cezaevinde kalması vefatı demek. Çocuğum benden farklı bir gününü geçiremez. Benden başka sofraya oturamaz benim çocuğum.”