Zafer Partisi Genel Lideri Ümit Özdağ’ın feminizm tartışmalarını pahalandıran Üniversal muharriri Sinan Birdal, durumun yalnızca “yeni bir partinin farklı çevrelere ulaşma gayretlerinden ibaret görülmemesi gerektiğini” söyledi.
Birdal’ın “Enternasyonalizm hiç olmadığı kadar mümkün” başlıklı yazısı şöyle:
“Zafer Partisi Lideri Ümit Özdağ bir mühletten beri dikkat cazibeli çıkışlarıyla gündeme geliyor. Geçtiğimiz hafta Özdağ’ın bir küme bayanla feminizmi tartıştığı haberinin toplumsal medyaya düşmesi birçok kişiyi hayrete düşürdü ve yeni tartışmaları tetikledi. Özdağ’ın feminizm açılımı, toplumsal tabanı şimdi cılız olan Zafer Partisinin medyada ses getiren atılımlarından biri sayılabilir. Nihayetinde Özdağ katıksız bir “hareketçi”. Başşehir sokaklarında İçişleri Bakanına bir kabadayı edasıyla meydan okuması bunun somut bir örneğiydi. Misal sansasyonel atılımların geleceğinden emin olabiliriz.
Feminizmi toplumsal kurtuluş perspektifiyle tanımlayan çevreler için Özdağ’ın ideolojisinin feminizmle bağdaşır hiçbir istikameti yok. Lakin olayı yalnızca yeni bir partinin farklı çevrelere ulaşma gayretlerinden ibaret görmemeliyiz. Siyasal-sosyolojik tahlil gerektiren global çapta bir olguyla karşı karşıyayız: Göçmen zıtlığının feminist bir telaffuzla donanması ve aşırı-sağın onarımı.
Feminizmin ne olduğu tartışması elbette gerekli bir tartışma, lakin sanırım aşırı-sağın feminist durumları ele geçirme atağına karşı tesirli bir strateji geliştirebilmek için tariflerden daha fazlasına muhtaçlık var. 1920’lerde ve 30’larda sosyalistlerin kapitalizm tenkitlerinin bir kısmının nasyonal sosyalizm tarafından nasıl araçsallaştırılıp kitleselleşmek için kullanıldığını hafızadan çıkarmamalı. Artık olduğu üzere o periyotta de nasyonal sosyalizmin “hakiki” bir sosyalizm olmadığını belirtmek vazgeçilmezdi, fakat kâfi olmadı. Faşistlere nazaran temel nasyonal sosyalizm hakikiydi, zira ulusaldı. Sosyalizm ve komünizm ise (başta Sovyetler Birliği olmak üzere) kökü dışarı kimi bilinmeyen memleketler arası çevreler tarafından desteklenen, halkın bedellerine yabancı, ulusa düşman akımlardı, zira enternasyonalisttiler. Halkın boğuştuğu gündelik meseleler emek-sermaye çelişkisinden değil enternasyonalist komünistler, Museviler, aile ve ulus düşmanı yoz sanat ve niyet akımları ve eşcinsellerden kaynaklanmaktaydı. Böylelikle kapitalizmin artık inkar edilemez boyutlara gelmiş iç çelişkilerinden doğan meseleler faşist propaganda tarafından gayeye konulan iç ve dış düşmanlara atfedildi. Tahlil kolaydı: Ulusal arınma. Benzeri bir hali bugün Kuzey Amerika ve Batı Avrupa’da uzunluk gösteren femonasyonalistler ve bunların içinde olduğu ya da ittifak yaptığı aşırı-sağ hareketlerde görüyoruz.
Yanlış anlaşılmaya yer vermemek ismine vurgulamak istiyorum: İçinde bulunduğumuz momentin iki dünya savaşı ortasındaki devirle özdeş olduğunu sav etmiyorum. Tarihi karşılaştırmalarda her periyodun özgün özelliklerini ve momentlerin aktüel dinamiklerini betimleyen çok daha ayrıntılı tahlillere gereksinim var. Burada feminizm açısından siyasi konumları tanımlamanın gerekli ancak kâfi olmadığının altını çizmek istiyorum. Dahası, enternasyonalizm tartışması yalnızca feminizme has bir hal değil. Bugün Türkiye’de geniş manada sol ve dar manada sosyalistler içinde bir enternasyonalizm tansiyonunun olduğunu da kabul etmek ve bunun üzerine düşünmek gerekiyor. Bu tansiyon göçmen meselesinde billurlaşsa da aslında Kürt sorunu bağlamında filiz vermiş ve vakit içinde biçim ve içerik değiştirmiş bir siyasi kırılmaya işaret ediyor. Antiemperyalizmi Kissingervari bir reelpolitik, jeopolitik çerçevesinden tartışan yaklaşımlar da Marx ve Engels’in 1848 İhtilallerinin esinlediği manifestodan ne kadar uzaklaşıldığının bir diğer göstergesi. İroni şu ki: Enternasyonalizmin hayata geçirebilmesi tarihte hiç bu kadar mümkün olmamıştı. Manifestonun söz ettiği üzere sermayenin globalleşmesi personel sınıfının dünya çapında örgütlenmesinin yolunu döşedi. İmkanlar, fırsatlar siyasi irade ve aksiyonu çağırıyor.
Günümüzde bu davete yanıt veren en tesirli ses milliyetçiliği, ırkçılığı vaaz eden sermayenin sesi. 2008 krizinden bu yana çeşitli semptomlar veren lakin Ukrayna savaşıyla yeterlice barizleşen yeni dünya siyasetinde ulusal burjuva hükümetlerinin süratle bloklaşma eğilimine girdiğini gözlemliyoruz. Jingoizm ve militarizm bu bloklaşmaya refakat ederken yeni bir milliyetçilik dalgası yükseliyor ve tüm halkları kamplaşmaya davet ediyor. Bu davetin çok geçmeden bir celp evrakına dönüşeceği şimdiden öngörülebilir. Yükselen saldırganlık karşısında sosyalistleri, feministleri ve cümle barış ve demokrasi gönüllülerini enternasyonalist dayanışmayı örgütlemek üzere tarihi bir vazife bekliyor. 82 bayan örgütü ve 635 bayanın imzaladığı “Kadın Dayanışması Hudut Tanımaz!” başlıklı bildiri yürünecek yolda bir işaret fişeği çakıyor:
“Her savaşın, yükseltilen her düşmanca telaffuzun ve her cins ırkçı kalkışmanın; yabancı düşmanlığını, bayan düşmanlığını, transfobiyi, homofobiyi, nefreti, erkek şiddetini ve hak gasplarını tırmandırdığını çok uygun biliyoruz.”
“Irkçılığa, göçmen ve mülteci düşmanlığına, nefrete geçit vermeden; vücutlarımıza, haklarımıza, hayatlarımıza sahip çıkarak daima birlikte özgür, eşit, şiddetsiz bir gelecek inşa etme umudumuzu talan etmeye yönelik bu ataklara karşı göçmenlerin yanındayız, yan yanayız. Biz varız! Buradayız. Birlikte yaşıyoruz, birlikte yaşamak istiyoruz.””
Yazının tamamı