Seyahat Davası tutuklusu Ali Hakan Altınay, Silivri Cezaevi’nden Medyascope’a mektup yazdı. Altınay, “Bize verilen kararın rezilliği evvelki devir Cumhurbaşkanları, Anayasa Mahkemesi eski Liderleri, İstanbul Barosu’nun şimdiki Lideri ve sair kamusal şahsiyet tarafından çok net halde anlatıldı. Merak edenler için benim mahkemedeki 18 Ocak ve 22 Nisan tarihli sözlerim herkesin erişimine açık” dediği mektubunda şu tabirlere yer verdi:
“Öncelikle 25 Nisan’dan beri bizleri ve sevdiklerimizi arayarak, yazarak, ziyaret ederek takviyelerini söz eden tüm dostlara gönülden selam ederim. Dayanağınızın manasını, bedelini anlatabilmem çok sıkıntı.
Ben düzgünüm; biz yeterliyiz. Can ve Tayfun ile birlikte kalıyoruz. İkisi de dünya tatlısı beşerler; âlâ ki varlar. Kaldığımız hücrede üç yatak, üç sandalye ve bir masa var. Küçük bir televizyon, küçük bir buzdolabı, bir elektrikli çay demliği ve bir çalar saat edindik. Yemekler kötü değil… kantinden aldıklarımız da eklenince makus beslenmiyoruz. Küçük bir avlumuz var… orada top bile oynayabiliyoruz. İnfaz memurlarının rastgele bir makûs muamelesiyle karşılaşmadık… aksine ihtimamlı ve insani oldukları söyleyebilirim.
Münasebetiyle mahpusluğun zorluğu fiziki koşullardan çok duygusal, ruhsal sıkıntılara dair. İki yaşına 20 Nisan’da basan oğlum Ege’nin yanında olamamaya, gereksinimi olduğunda onun yanında olamayacak olmaya dair isyanımı anlatabilmek için sözler çok kifayetsiz. O yüzden bu mevzuyu açmayı denemeyeceğim.
Bize verilen kararın rezilliği evvelki devir Cumhurbaşkanları, Anayasa Mahkemesi eski Liderleri, İstanbul Barosu’nun şimdiki Lideri ve sair kamusal şahsiyet tarafından çok net formda anlatıldı. Merak edenler için benim mahkemedeki 18 Ocak ve 22 Nisan tarihli sözlerim herkesin erişimine açık. Mahkemenin lideri savunma için 48 dakikayı fazla bulup, avukatım sevgili Tora Pekin’in kelamını kesti. Halbuki kendisi 30 gündür, yaygın formda eleştirilen kararının münasebetini yazmayı beceremedi. Gerekçeli karar yayımlandığında benim de söyleyecek birkaç kelamım olacaktır.
Kaçabileceğim kuşkusuyla daha temyiz basamakları bile başlamadan, bizleri tutuklamayı gerekli ve makul görenlere ise şimdiden bir çift lafım var: Bu ülkede banka sahipleri Malta vatandaşlığı peşinde koşarken, ben Amerika’nın bana verdiği greencard’ı iade edip, yurtdışındaki gelirimin onda biri fiyatla ülkemde eğitimci olmayı seçtim. Bana dair bir kaçma kuşkusunu ima dahi etmek çok edepsiz bir iftiradır.
25 Nisan’da verilen karar sonrasında insanların korkacağı, sineceğini umanlara, hesaplayanlara makus bir haberim var: Araştırmalar gösteriyor ki korkan beşerler riskleri gözlerinde büyütüyor lakin öfkelenen beşerler riskleri önemsemiyor. 25 Nisan’da o denli vicdansız, o denli izansız bir karar verildi ki, hoş insanlarımıza öfke dışında bir seçenek kalmadı.
25 Nisan kararlarının hepimizi ilgilendiren diğer kıymetli sonuçlarından da dilim döndüğünce bahsetmek isterim. Kadim Doğu’nun bilgelerinden birisine öğrencileri bir toplum için en kıymetli üç şeyin ne olduğunu sorar. O da karşılık olarak güvenlik, besin ve inanca işaret eder. Öğrencileri bu üçlüden ikisini feda etmek zorunda kalsa, hangisini tutacağını sorduklarında, birebir bilge biraz düşündükten sonra itimadın en yaşamsal olan olduğunu söyler. Bu seçimin mantığı şudur: Toplumda minimum bir itimat olduğunda güvenlik ve besinin sağlanması için gereken işbirliğinin örgütlenmesi mümkün. Lakin toplumdaki inanç çürüdüyse, o toplumun yaşamsal refleksleri, yetkinlikleri yok olur. Şayet kadim Doğu’nun bu bilgesine kulak vermek istemezseniz, Farabi ya da James Madison da birebir sıkıntılara işaret eder. Şayet bir toplumun itimat, fazilet, vicdan örüntülerini bu kadar pervasızca parçalarsanız, o topluma çok lakin çok büyük ziyan verirsiniz. Birbirimizin vicdanına taban bir itimat duyamadığımız gün, toplum olarak parçalanmaya başladığımız gündür. Bunun vebalini taşıyabileceğimizi sananlar, en başta çocuklar tarafından lanetle anılacaktır.
Bu birinci mektubu çok uzatmayayım. Umarım ikincisini yazmaya fırsat bulunamadan dışarıda görüşürüz. O vakitte dek özgürlüğünüzün ve sevdiklerinizin kıymetini bilin derim.”
(KAYNAK)