Tıpkı Christian Mungiu örneğinde olduğu üzere, ikinci kere Altın Palmiye kazanma bahtına teğet geçen bir direktör de, İsveç sinemasının yaramaz çocuğu Ruben Östlund (2974) oldu. Basın gösteriminde bile sık sık kahkahalar attığımız, iki buçuk saatlık uzunluğuna rağmen kendimizi tutamayarak gönülden alkışladığımız “Triangle of Sadness” postmodern siyasi taşlama tipinin, acımasız olduğu kadar güldürücü, hınzır bir örneği…
Sinemanın takımı Şenlik Sarayı’nın önünde…
2017’de “The Square” ile ödül listesinin zirvesine tırmanan Östlund, tekrar tıpkı damardan beslenen alaycı ve açık kelamlı yaklaşımını, bu sefer birkaç basamak daha üstlere taşımış. Herkese ağzının hissesini veriyor. İzleyici kahkahalar atarken, hızına inen sert tokatla bir anda istikrarını yitiriveriyor…
Kadın/erkek eşitliği mi dediniz? Tamam, o vakit, bugünkü moda dünyasına bir göz atalım : Bugün, genç erkek modellerin sahnede kendilerini pazarlarken oynamak zorunda kaldıkları rol, moda dünyasının yüz yıldan bu yana model adayı kızlardan beklediğinden hiç te farklı değildir!…
Cinsel tacize doğal ki karşısınız. Bugün, erkek modellerin de bayan meslektaşları kadar cinsel tacize açık olduğunun farkına varıp, onları da hem erkeklerin hem de bayanların tacizine karşı müdafaanız gerekir…
Çağdaş kadın/erkek ilgisi, ekonomik özgürlük ve bağımsızlık mı dediniz? Evvel, asırlardır süregelen makus alışkanlıkların değişmesi gerekir. Örneğin, birbirlerine çok yakışan iki hoş model çift yemeğe gittiklerinde, faturayı neden daima erkek ödemek zorunda kalsın ki?
İsmi Yaya olan o alabildiğine ‘güzel’ seksi model, kadınsı incelikle cilve yaparak, faturayı nasıl görmezden gelebilir ki!
Yaya ile sevgilisi Carl, İnternet üzerinde Yaya’yı izleyenlerin bol olması nedeniyle elde ettikleri “etkileme” gücünün mükafatı olarak, milyarderler için dizaynlanmış bir harika lüks yat seyahatine davet edilirler. Kimler yoktur ki o yatta? Seyahate karısı ve sevgilisiyle birlikte katılan yaşlı Rus oligark, “bok satmakla” övünür, pis pis sırıtarak. Zira gübre tüccarıdır ve 90’lı yıllardan sonra bir anda değişen tertip, o periyodu düzgün değerlendirenlerin bok üzere güçlü olmasını sağlamıştır!… Yaşlı aristokrat görünümlü çift, İngiltere’de silah endüstrisinin önde gelen isimlerindendir. Orta yaşlı yalnız yolcu, maharetsiz teşebbüslerle kendine arkadaş edinmeye çalışır… Geminin kaptanı ise, körkütük sarhoş ve gençliğinde komünist ideolojiyi benimsemiş bir Amerikalıdır… Rus oligarkla iki mevzuda çok düzgün anlaşırlar ; kafayı çekmek ve sınıfsal çatışmalara Marksist açıdan bakarak dalga geçmek …
Lakin dalgalar kabarmış, herkesin midesi bulanmaya başlamıştır. O nefis yemekler evvel tabaklara çanaklara, akabinde koridorlara ve tuvaletlere kusulur… Sonunda tuvaletler de taşar ve herkes kendi dışkısı içinde vıcık vıcık, oradan buraya savrulup sarfiyat..
Aşka gelip suratını alamayan Ruben Östlund, sineması bu noktada sonlandıramamı? ne yazık ki. Korsanların İngiliz silah endüstrisinin eseri bombalarla yatı batırmaları sonrasındaki ıssız ada fantezisi, tekrar güzel taşlamalar içerse de, sinemanın çarpıcı bütünlüğünü zedelemiş…