Londra’da Fitzroy Square’e daha evvel hiç gitmiş miydim hatırlamıyorum. İçinde koskoca bir parkı da olan bir meydan burası. Her bina yenilenmiş, balkonlarından çiçekler sarkıyor, vaktiyle Bernard Shaw ve Virginia Woolf’un oturduğu apartmanlar ve büyükelçilikler meydana bakıyor. Bu meydanda babadan galerici Tristan Hoare’nın galerisinde Alev Ebüzziya’nın ünlü çanaklarının standı açıldı. Tristan Hoare, “Uzun vakittir Londra’da solo stant açmayan Alev Ebüzziya Siesbye’nin standını açmak benim için bir onurdur; üstelik de tüm pandemi müddetinin çalışmaları bunlar” diyor. Alev Ebüzziya ise “Pandemiden en az etkilenenler bence sanatkarlar oldu, zira onlar yalnız çalışmaya çok alışkın” diyor. “Ben alışığım lakin sevdiklerime sarılamamak, seyahat edememek beni etkiledi” diye de ekliyor.
DÜELLO DAVETİ ÜZERE
Alev Ebüzziya’nın bir sergiyi hazırlaması için en az bir buçuk yıla muhtaçlığı var. Bir stant de en az 12-15 modül işle açılıyor. Bu stant kobalt mavisi-lacivert ile mercan-kiremit kırmızısının birbirlerine meydan okuması ve düelloya daveti üzere olmuş. Alev bu ismini taktığım renklere çabucak itiraz edecek zira onları istediği tona getirebilmek için sırlarla az çatışmıyor, her renge de başka isim takıyor. Renklerine ve formlarına nasıl karar veriyorsun diye soruyorum, “Tamamen bir ihtiyaç” diyor. “Mavileri yaptığımda herkes çini rengi, Ege’nin mavisi dedi. Hiç alakası yok, güç bir dönemimdi, mavi rahatlatıcı bir renktir, düzgün gelir, canım mavi çekti. Pekala, kırmızıları neden canın çekti diye soracaksın. O da kışkırtıcı bir renktir, onu da canım çekti. Bir orta siyahı da canım çekmişti, iki sene oturup sır denemeleri yaptım, istediğim siyahı buldum sonunda. Evvel küçük küçük deniyorsun, düzgün olmazsa, neden güzel olmadığının peşine düşüyorsun, biraz artırıyorsun, biraz eksiltiyorsun. Onlarca siyah çıkıyor lakin sen bir adedini beğeniyorsun.”
Pekala ya formlar? Hangi forma hangi rengi yakıştırıyor Ebüzziya? “Her renk bir form isteyebilir, her renk her forma uymaz” diyor. “Benim anladığım sen konuşuyorsun bunlarla” diyorum, “Ne konuşması daima arbede ediyorum” diyor. “Ne istiyorsun sen benden diye bağırdığım bile oluyor.” Sanatkarın belirli bir sanat pratiği var. Ben dünyanın bir ucunda bir çanak görsem “Alev’in bu” derim. Ağzı bazen açılıp bazen kapanan, göbeği bazen büyüyüp bazen incelen lakin tabana hakikat giderken sıfıra yaklaşan formlar bu çanaklar. “Nasıl oluyor da hiç sıkıcı olmuyor bunlar” diye soruyorum, “Hiç tıpkı formu yapmadığım için” diye karşılık veriyor. “Aynı üzere görünse de hepsi değişik. Gerçekten Arter’de açtığım standıma o yüzden ‘Tekerrür’ başlığını koymuştuk. Beş tip çanak seçmiştim ve o beş tipin değişik hallerini göstermiştim. Daha ince, daha şişman, daha kavisli, daha uzun, bunun sonu yok ki! Onun için çanakla işim bir türlü bitmiyor.”
Alev Ebüzziya Siesbye’nin gelecek standı Kopenhag’da, ondan sonraki de Brüksel’de. Tristan Hoare şimdi ön izleme gününde işlerin birçoklarının satıldığını söyledi. Ben kapıdan çıkarken 20-25 kişilik bir sanatsever ya da koleksiyoner kümesi içeri giriyordu. Sanatçı, “Sergi salonuna girdikten sonra benim işim bitiyor ve kendi hayatlarına kendileri karar veriyor çanaklar” diyor.
EN AZ ALTI SAAT…
Alev Ebüzziya’nın Paris’teki meskeninin giriş katında, rafları seramik, renk, sır, form dolu bir atölyesi var. Çalışırken müzik dinlemeyi sevdiğini söylüyor. Lakin çok ağırlaştığı durumlarda müziği kapatıyor esasen dışarıdan gelecek hiçbir sesi de duymuyor, yalnızca yaptığı işin sesi kulağına geliyor. Büyük bir kesim için hiç durmadan, dinlenmeden, başından kalkmadan en az altı saat uğraşması gerekiyor. Çamuru dövüyor, hava kabarcığını çıkarıyor, form veriyor. Sonra onlar atölyenin raflarında iki ay kuruyor. Birinci pişirim 1000 derecede. Fırından çıkınca sırlanacak hale geliyor. Sırlanıp 1280 derecede tekrar pişiyor. Fırın söndükten ve 300 dereceye indikten sonra kapağını aralayıp içeri bir göz atıyor. Fırının doldurulması ile boşaltılması ortasında 36 saat fark oluyor böylelikle. Pekala çanakların ağzındaki bordürleri nasıl yaptığını soruyorum. “Onları da kesime sorup yapıyorum, artık ne istiyorsa” diyor. Anlaşılan sanatçı ile işi ortasında bayağı bir boğuşma geçiyor. “O yüzden büyük kesim yapmayı seviyorum, zira modülün direncini hissediyorum. Küçük işlere dikte edebilirsin ancak büyük işlerde çamur sana karşı koyuyor.”