Ahmet Boyacıoğlu
Cannes Sinema Şenliği çoklukla bir Amerikan ya da bir Fransız sinemasıyla açılır, şenlik 75. yılını kutlarken de bir Fransız sinemasının seçilmesini doğal karşılamak gerek. Birkaç hafta evvel Fransa’da sinema üretimi ile ilgili bilgiler geldi. 2021 yılında sinemaya 1,1 milyar euro yatırım yapılmış, 340 sinema çekilmiş, bir sinemanın ortalama bütçesi de 4,2 milyon euro imiş. Beş sinemanın bütçesi de 30 milyon euronun üzerindeymiş. Sinemayı bu kadar önemseyen bir ülkede, üstelik şenliğin 75. yılı kutlanırken “Son Kurgu” üzere, hiçbir şeye benzemeyen bir sineması neden açılış için seçtiler, anlamak mümkün değil.
Michel Hazanavicius’un yönettiği sinema, bir zombi güldürüsü olarak tanıtılıyor ve 2017 üretimi bir Japon sinemasının tekrar çekimi. Bu ortada Hazanavicius’un “The Artist” ile Oscar kazandığını ve Fransızlar için çok kıymetli olduğunu da hatırlamakta yarar var. Birinci 35 dakikada hayli sıradan, berbat oyunculukların sırıttığı, anlamsız komikliklerin tekrarlandığı bir sinema izliyoruz. Düşük bütçeli bir zombi sineması çeken gruba, gerçek zombiler saldırıyor. Doğal olarak kan gövdeyi götürüyor, kopan kollar, başlar, üstü başı kan içinde beşerler ve zombiler falan. Sonra sinemanın nasıl çekildiğini, daha doğrusu çekilemediğini anlatıyor bize direktör. Her sinemanın hazırlık sürecinde olduğu üzere bir sürü sorun çıkıyor, sıkıntılar çekim sırasında da devam ediyor ve izleyicinin buna gülmesi isteniyor. 21.30 gösteriminde izleyiciler herhalde biraz yorgundu ki pek kimse gülmedi. Gülenler de hakikaten sahneleri komik buldukları için mi, yoksa sondan mi güldüler emin değilim…
‘FİLM İÇİNDE FİLM’
Bu gülme konusunda da birkaç cümle yazmam gerekiyor. Avrupalılar bizim üzere değiller, her şeye gülüyorlar. Yemek yerken yere çatal düştü, asansörün kapısı adam binemeden kapandı. Ne kadar komik, ha ha haaa. Bazen yanımda oturana dönüp ‘bunda gülecek ne var?’ diye sorasım geliyor.
Sinema tarihinde ‘film içinde film’ temasını işleyen çok hoş sinemalar vardır. Birinci aklıma gelenler François Truffaut’nun 1970’lerde çektiği “Amerikan Gecesi” ve 1990 tarihli, Yavuz Turgul imzalı “Aşk Sinemalarının Unutulmaz Yönetmeni”. Her vakit zevkle izleyebilirsiniz.
“Son Kurgu”, Cannes Sinema Şenliği açılış sineması oldu ya, birçok ülkeye satılır, sinemalarda, televizyonlarda gösterilir. Sizi baştan uyarayım: Uzak durun.
‘İNTERNETE GİRİP BİLET ALABİLMEK BÜYÜK BİR SORUN..’
“Cannes’a gidiyorum. Festival’e…” dediğinizde en yakın arkadaşınız bile biraz özenme, biraz kıskançlık ile “Yaa, o denli mi?” diye yanıt verir. Cannes… Üzerine biraz Kaç ve Monako eklediğinizde tadından yenmez. Meğer hiç o denli değil. Sabah erken kalkılacak. Gösterimden 25 dakika evvel sinemanın önünde kuyruğa girilecek. Evvelce bilet yoktu. Kasabın önünde bekleyen kediler üzere durur, yarım saat bekledikten sonra bazen salonda yer kalmadığı için içeri giremezdik. Bu yıl artık sinemaların önünde uzun kuyruklar oluşturmuyoruz. Dört gün öncesinden internete girip biletlerimizi rezerve ediyoruz ve cep telefonuna kaydedip salona girerken okutuyoruz.
Kulağa çok beğenilen geliyor değil mi? Aslında hiç o denli değil. Birinci günden başlayarak şenliğin interneti çöktü. İki gün sonra basın mensupları için özel bir çizgi oluşturdular (herhalde berbat şeyler yazarız diye bizden biraz çekiniyorlar) lakin şenliğe akredite olanlar için değişen bir şey olmadı. İnternete girip bilet alabilmek büyük bir sorun olarak devam ediyor. Şenliğin direktörü Thierry Fremaux, 16 Mayıs’taki basın toplantısında Rus bilgisayar korsanlarını ima ederek şenliğin siber taarruz altında olduğunu söylemiş, bu da gülüşmelere yol açmış. Tahminen önümüzdeki günlerde Ruslar bu işten sıkılır da bilet bulmak kolaylaşır.