“Bekleme Salonu” ve “Beni Öyküden Çıkart” isimli hikaye kitapları ile tanıdığımız Ali Işık, yeni kitabı “Üç Günlük Dünyanın İkinci Günü” kitabını yayımladı. “Öykülerimde okur için, kendi yürüyebileceği bir alan bırakmayı önemsiyorum. Hatta bir yerden sonra okurla birlikte yürümek istiyorum” diyen müellifin yeni kitabı da hikaye cinsinde okuyucusuyla buluşuyor. “Uzaklık Yaralar” kitabından sonra müellifin Pruva Yayınları’ndan çıkan ikinci hikaye kitabı olma özelliği taşıyan kitap, içerisinde “Hızır mıydı O?”, “Pardon, Sahnedeymişiz”, “Nihayet!”, “Ses ve Siz”, “Dün Bugün Yarın”, “Aynada Kaçak Var”, “Âşıklar Kahvesi Boş Kaldı”, “Doğum Günü”, “Yusuf’u Kuyuda Unuttuk”, “Yarım Müellifler Mezarlığı” olmak üzere on bir hikayeye yer veriyor.
Işık, hikayelerinde Hızır, hesap günü, gençlik, mevt ve başka dünya kavramlarını okuyucuya sunarak bu kavramları hikaye kahramanları üzerinden yine tartışmaya açıyor. Yaş aldıkça içlerine düşen yıkımı, “Bir vakitler olduğu gibi” beraberliğin iyiliğiyle aşmanın ne derece mümkün olduğunu sorgulayan hikaye kahramanları “Ne orta bu hâle geldik?” sorusuyla karakterleştiriliyor. Üçe bölündüğü farz edilen ömrün, ikinci evresinin serüvenlerinin anlatıldığı hikayelerin tematik merkezi iç dünya olarak okuyucuya sunuluyor. Üç günlük dünyanın ikinci gününden hikayeler sunan muharrir, ne geriye bakmak için geç, ne de ileriyi görmek için erken olan bu günden kıssalarla okuru biraz olsun yaşadığı anın farkına varmaya itiyor.
Alakaların, arkadaşlıkların, birlikteliklerin giderek farklılaştığı, âhenksizleştiği, tavsadığı ve yer yer kopmaya başladığı varsıl ve hüzünlü yalnızlıkların herkesi psikologlara tertipli ziyarete zorladığı vaktin hikayeleri anlatılıyor Üç Günlük Dünyanın İkinci Günü’nde. Kitabın “Hızır mıydı O?” isimli birinci hikayesinde yaşamak ve var olmak ikilemleri ortasında gezinen Musa, Hızır’ını bulurken; bir sonraki hikayede sahnede olduğunu fark etmeyen kimliği meçhul bir ruh kendini öteki dünya köprüsünde ilerlerken buluyor. Vazgeçme çağındaki ağır bakım hastası, edinme çağında olan Cansel Hemşire’nin sesinde hayat bulduğu öykünün arkasında bir öbür hikayenin kahramanı lakin babası vefat ettikten sonra yazdığı romanlarını okumaya karar veren bir oğul oluyor ve kahraman okudukça müellifle -babasıyla- olan bağını keşfediyor.
“Yetmiş yıllık sesler sustu. Ustaların ayağı kesilince nefes alamayacak duruma geldik. Âşıklar kahvesinden birçoktur türküler yükselmiyor.
Gönüller küçüldü.
Duvarda asılı sazlar bize bakıyor. Ceset üzereyiz, hepimiz. İstisnasız. Hepimiz, dünyanın pençesine düşmek üzereyiz. Sesimizi duyan âşıklar, kahveye gelsin.
Meydan sessiz kaldı.
Burası dünya. Çok ıssısızlaştı. Herkesin bir hududu var. Ahenk bozulmadan, ateş sönmeden, şiir tükenmeden, son tel kopmadan; bekliyoruz. Âşıklar Kahvesi boş kaldı.” İnsanları en nazik tabirlerle duvardakiler, kahvedekiler ve dışarıdakiler diye üçe ayıran hikayelerin yer aldığı kitap, “Dünya biz yaşarken mi soldu bu türlü?” sorusunu okuyucuya yöneltiyor. Seslendiği tüm okuyucusunu Âşıklar Kahvesi’ni tekrar şenlendirmeye davet ediyor.