Meliha Öz’ün Tahsin Yücel Roman Ödülü’nü de alan birinci romanı “Nekro Porta – Ölüler Kapısı” Şule Yayınları etiketiyle okurla buluştu. Öz, “Trafikte söylenirken veyahut uzanmış uykuyu beklerken bir yanım daima romanla meşguldü” diyor.
– Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Hafifledim. Kuş üzere hafifledim çünkü altı yıl boyunca müzik dinlerken, pazarda domates seçerken, trafikte söylenirken veyahut uzanmış uykuyu beklerken bir yanım daima romanla meşguldü. Zihnim dönüp dolaşıp romana takılıyor, nereye gitsem onu da taşıyordum. Bir vakit sonra taşınan her şey üzere; her geçen gün daha da ağırlaşan bir yüke dönüştü. Öteki türlüsü mümkün mü bilemiyorum lakin benim için çok yıpratıcı bir süreçti. Yazarken de yazamazken de, altı yıl boyunca ödevini yapmayan bir öğrenci huzursuzluğuyla yaşadım. Yayınlandı ve “Ohh şükür!” dedim. “Benden bu kadar, benden günah gitti.”
– Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
İmza günüm vardı. Birinci defa o gün, imza için Şule Yayınları standına vardığımda elime aldım. Yıllardır biriktirdiğim dostlarım, ailem ve sevgili öğrencilerim de oradaydı; çok kalabalık, çok heyecanlıydık, o birinci anda ne yaptım hatırlamıyorum ancak göğsüme bastırmış olmalıyım.
– Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Siz sorunca fark ettim; korkarım hiç dikkat etmemişim. O gün ayaklarım yere basmıyordu tahminen ondan, tahminen telaştan tahminen de beni hep zora sokan hafızam yüzünden hatırlamıyorum yazık ki.
– Yazmaya nasıl başladınız?
Okumakla başlamış olabilirim yazmaya; Cin Ali’den itibaren düzgün bir okur olduğumu söyleyebilirim. Okumak bir mühlet sonra yazma isteği doğurabiliyor. Okuma serüveniniz güçlü edebi yapıtlara temas ettikçe, yapıtlara ve onların müelliflerine hayranlık duyuyor ve muhtemelen bir yerde bu türlü bir eser meydana getirmenin hayalini kurmaya başlıyorsunuz. İnsan bu hayali birinci ne vakit kurduğunu bilemeyebilir, bu dileğin ismini koyamayabilir ismini koysa da harekete geçemeyebilir…Nihayetinde yazmaya başlamak için, içeride büyüyen ve taşmaya meyyal güçlü bir istek gerekli. Ama kâfi değil, tanımlamak ve harekete geçmek için bir ölçü da yürek lazım. Bunu fark ettiğimde, uzunca bir vakit görmezden geldim ne var ki vakit içerisinde eksilmedi bu istek, aşikâr ki heves değildi ve ciddiye alınmayı bekledi. Nihayet teslim oldum ve yazma isteğimi itiraf ettim kendime. İstek tanımlanınca peşine düşmek kaçınılmaz. Böylelikle A. Ali Ural’ın edebiyat atölyesine katıldım ve yazı ile hemhâl olmaya başladım.
– Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gündüz en fazla, gece yazdığım metin üzerinde çalışabilirim lakin yeni bir cümle, yeni bir paragraf için geceyi beklemem gerekir.
– Defter mi, bilgisayar mı?
Çok eski vakitlerde yazdığım mektupları saymazsak deftere yazdığım tek bir satır yok diyebilirim ki son mektubumu da yazıcıların şimdi meskenlere girmediği önce vakitlerde, bilgisayarda yazmış ve bir internet kafeden çıktısını alıp o denli postaya vermiştim, şimdi e-posta kullanmıyorduk demek ki. Bilgisayar olmazsa yazamayabilirim.