Evlat nöbeti tutan annelerin sesini duyun – Son Dakika Haberlerin Olduğu Portal

Gazeteci Tülay Demir Oktay’ın “Annemin Sesi” isimli yeni kitabı, Turkuvaz Kitap etiketiyle okurla buluştu. Oktay kitabında, HDP’nin gençler üzerinden yaptığı oyunu ve PKK terör örgütünün iç yapısını yaşanmış olaylar ve çarpıcı ayrıntılar üzerinden anlatıyor. Üç yıllık titiz bir çalışmanın sonucunda tamamlanan kitaba, iki yıl evvel tüm Türkiye’nin ‘Hacire Anne’ olarak tanıdığı acılı bir annenin isyanı ilham oldu. Hacire Anne, elinde bir çekiçle HDP Diyarbakır Vilayet Binası’nın camlarını tuzla buz edip akabinde, ‘Çocuğumu almadan buradan hiçbir yere ayrılmıyorum!” diyerek kapı önünde oturma hareketi başlatmıştı. Bu kitapta kendi iradeleriyle evlenmeleri bile mümkün değilken dağa götürülmüş ve şimdi 8, 12, 15 yaşlarındayken ellerine silah verilmiş küçücük, gencecik çocukların kıssalarına tanıklık edecek, kızı için ağıtlar yakan Türkân Anne ve evlat nöbetindeki öbür annelerin içimizi yakan acılarına ortak olacak, Ayşegül Anne’nin, ‘Evladımı sizden söke söke alacağım!’ diye haykıran sesini duyacaksınız. Annemin Sesi’nde, ‘Televizyonda annemi gördüm. Annemin sesini duydum ve kaçtım…’ diyen Mustafa’nın ve öteki evlatların yaşadıklarını ve tüm açıklığıyla PKK terör örgütünün yaşattıklarını bulacaksınız.

– Ülkemizin kanayan yaralarından biri olan Diyarbakır Annelerini kitaplaştırdınız. Öncelikle kitabı yazma öykünüzü sizden dinleyelim. Nereden çıktı Diyarbakır Annelerini yazma fikri?

Diyarbakır annelerini ben de herkes üzere birinci 2019 Eylül’de gördüm. Bir merdivende oturan anneyi gördüm birinci evvel ve sonra birkaç haber izledikten sonra o annenin isminin Hacire Anne olduğunu öğrendim. Hacire Anne de o gün orada haber yapan kameralara döndü ve dedi ki “Ne değerine olursa olsun bu binayı yakacağım ve cezam neyse gidip yatacağım.” Hacire Anne beni çok etkiledi. Sonra Ayşegül Anne de sonraki günün akşamı o merdivenlerde oturmuştu. Oranın bir parti binası olduğunu öğrendim. “Parti binası önünde anneler neden oturuyor?” diye sordum. O vakitler Hürriyet Gazetesi’nde çalışıyordum ve o bölgeye çok uzak bir insan olduğum için etkilenip oradaki annelerle röportaj yapmak istedim. Çalıştığım gazeteye söylemeden gittim. Dedim ki “Ben röportaj yapayım ister koyarlar, ister koymazlar.” Diyarbakır’a gittim. Birinci kere bu türlü bir olayın varlığını orada gördüm ve bir anne olarak da çok fazla etkilendim. Annelerin o denli bir sorunu olduğunu,o bölgede birinci sefer o gün öğrendim. Annelerle de röportaj yaptım ve çözüp gazeteye röportaj olarak koydum.

HACİRE ANNE BİRİNCİ HAREKETİNDEN SONRA OĞLUNA KAVUŞTU

– Birinci röportajı siz mi yaptınız öyleyse?

Gazetede birinci röportajı ben yaptım. Birinci olduğu için de anneler o günden sonra bana çok ilgi gösterdiler ve irtibatta kaldık daima. Sonra dedim ki “Bu annelerin sesini, feryadını bütün dünya duysun. Zira bunu ben biliyorsam dünyada kimse bilmiyordur” diye düşündüm. Halbuki işin biraz da aslı şu: Herkes aslında neyin ne olduğunu biliyormuş lakin biraz da bilmemezlikten geliyorlarmış. Teröre sempati duyan Avrupalılar, teröre çok daha fazla sempati duydukları için biraz gözlerini, kulaklarını kapatıyorlardı. Birinci defa teröre karşı dirayet gösteren, birinci kere teröre karşı bir aksiyon yapan ve teröre karşı cüret gösteren anneler olduğu için ben de çok önemsedim. İnsanların da bu kıssaları duyması gerektiğine inanarak bu kitabı yazmaya karar verdim. Kitabı onun için üç lisanda İngilizce, Almanca ve Türkçe hazırladık. Terörün Kürt annelere neler yaptığını, o bölge halkına ve o bölge çocuklarına nasıl ziyan verdiğini görmesini herkesin duymasını istedik. O halde yola çıktım.

– Hacire Anne çocuğuna kavuşabiliyorsa demek ki öteki annelerde çocuğuna kavuşabilir…

Hacire Anne birinci hareketinden sonra oğluna kavuştu. Bu demektir ki orada diğer şeyler dönüyor. Demek ki bu çocuklar nitekim kandırılarak götürülüyor ve nitekim anneler buna müsaade vermiyor. Bu annelerin yüreğine ve bu ayaklanmasında da devlet artlarında ve destekliyor. Zati bu son iki buçuk yılda birçok aile çocuğuna kavuştu. Kavuşamayanlar da var, konuşamayan da çok fazla. Kitabın başında Ayşegül Anneyle konuştuğumda çocuğu Mustafa için evlat nöbeti tutuyordu. Ayşegül Anne orada “Ben evladımı sizden söke söke alacağım” diye bağırıyordu. Mustafa teslim oldu daha sonrasında mesela.

Tülay Demir Oktay

SABİRE ANNENİN ÖYKÜSÜ BENİ ÇOK ETKİLEDİ

– Pekala kitabınızın ismi nereden geliyor?

Bütün röportajlar bittikten sonra en son Ayşegül Annenin oğlu Mustafa teslim olduktan sonra sözü alındı. Mustafa ile konuştum ve dedim ki “Ne vakit kaçmaya karar verdin?” Dedi ki: “Kaçmak daima aklımdaydı lakin ne vakit ki televizyonda annemin sesini duydum o vakit kaçmaya karar verdim” dedi. O anda da aslında kitabın ismini “Annemin Sesi” olarak başımda koymuş oldum. Kitabın ismini veren cümle oldu. Mustafa şu an askerde. Zati annesi de “Gidip hainlere hizmet edeceğine gelsin kendi vatanına hizmet etsin” demişti.

– 8, 12, 15 yaşlarındayken ellerine silah verilmiş küçücük, gencecik çocukların yaşadıkları çok etkiledi bizi elbette. Berfin’in pikniğe diye götürülüp kandırılması, kız arkadaşının cansız vücudunu bulan ve 22 defa kaçmaya çalışan Mehmet Emin Alkan’ın, bir oğlu hala dağda olan, öteki oğlunu da konut basıp şehit eden Necibe Çiftçi’nin hala evlat nöbetİ tutması… Çok güç. Pekala kitapta sizin yer veremediğiniz lakin hala tesirinden çıkamadığınız biri oldu mu?

Sabire Anne Samsun üzere bir kentte terörle o denli bir uğraş veriyor ki bir tane oğlunu en sonunda kaptırıyor. Sabire Annenin oğlu ve kızı Samsun’da okula gidiyor. Dağa giden oğlu 16-17 yaşlarında onlarla tanışıyor. Lakin vakit içerisinde çocuğu büsbütün bir terör sempatizanı haline getirmeyi başarıyorlar. Lakin annenin o süreçte çok büyük bir çabası var. Oğlunu göz nazaran göre onlara kaptırıyor. Çocuğunun gitmesinde bir milletvekili aracı oluyor ve oğlu hakikaten çekip gidiyor ve geri dönmüyor. Sabire Anne de üç yıldır gayret ediyor. Diyarbakır’daki annelerin çok az kısmı o bölgeden. Bir çoğunluğu Diyarbakır dışından geliyor ve evlat nöbetine katılıyor.

GİTTİKLERİ İKİNCİ GÜNDE PİŞMAN OLMUŞLAR

– Pekala kitabı yazarken yahut yazdıktan sonra hiç tehdit aldınız mı? Sizi korkutan bir şey oldu?

Her şeyi göze alarak yola çıkmıştım. Toplumsal medyadan, mailden tehdit, şantaj yahut aşağılayıcı iletiler atanlar var. Açığımı arayıp bir yerden vurmaya çalışanlar var. Provake etmek isteyen, sabote etmek isteyen oldu. Kitap çıkmadan kitabın dağıtımını engellemek isteyen oldu. Baskıya gidene kadar daima tedirgindim bir şey olacak, bir şey çıkacak fakat bunlar engellenecek diye. Zira onu hissettiriyorlardı bana ancak korkmuyorum. Korkacak olsaydık bu işleri hiç yapmayız aslında değil mi? Korkacak olan aslında terörün kendisi olmalı. Korkacak olan bu anneler de değil, bu annelere takviye verenler değil. Her Türk vatandaşının da hakikaten ülkesini, vatanını korumak ismine bu annelere takviye olması bence koşul. Hem hudutlarımızın korunması açısından hem de birlik ve beraberliğimizin korunması açısından çok değerli. Bu yaptığım bir gazetecilik başarısıdır diye düşünüyorum. Farklı farklı hususları yazmaya devam edeceğim lakin bu mevzuyu siyasete bağlamaya hiç gerek yok, siyaset üstü bir bahis olduğuna inanıyorum ve terörün bitmesini isteyen herkesin, ses vermesi gerektiğine inanıyorum.

– Pekala o çocukları oraya süren, etkileyen nedir sizce?

Çabucak çabucak hepsi gittiği ikinci gününde pişman olmuş. Hiç uğruna orada bulunduklarını idrak ettikten sonra çok pişman oluyorlar. Yoksa hakikaten onlara vaat edilenler ya da nitekim uğruna ölecekleri bir dava yok o denli zannediliyor. Kızlar yalnızca getir götür işleri yapıyor, odun topluyor, yemek yapıyor.

NÖBETTE UYURLARSA TERÖR ÖRGÜTÜ İNFAZ EDİYORMUŞ

– Pekala fizikî olarak bir değişiklik gözlemlediniz mi?

Kimi çocuklar karşımıza oturduğunda bizim üzere oturamıyor, hala ayaklarını topluyorlar. Ellerindeki silahlarla yatıp kalkıyorlar. Mesela bellerine taktıkları şey acıkmamaları için. Mideyi sıkıştırıyorlar ve o kıyafetlerle yatıp kalkıyorlar. Mideleri artık içine yapışıyor. Mustafa mesela yeni geldiği vakit o hafta tabiri alındıktan sonra özgür bırakıldı. Sonraki gün görüştüm nitekim de bir deri bir kemik zayıf. Her gelen çok zayıf sonra yavaş yavaş toparlanıyorlar. Hatta yemek yerken çok zorlanıyorlar. Orada farklı yemekler var galiba konserve yüklü. Bir de hangi bölgede bulunduğuna bağlı. Endişeyle karışık uyku ve daima tedirginler. Mesela nöbette uykuya daldıklarında infaz ediyorlarmış. Kaçmaktan öbür da hiçbir fikirleri yok. Orada arkadaş edinmekte yasak. Yani bu çocukları insan olmaktan büsbütün çıkarmışlar, robot oluşturmuşlar aslında. Ancak yeniden de bu çocuklar her şeye karşın şunu söylüyorlar birçok röportajda. “Ben kendi toprağıma, ülkeme ayağımı basayım da isterlerse öldürsünler” diyorlar.

– Dönen şahıslar ve ailesi orada yaşamaya devam ediyorlar mı?

Evet yaşamaya devam ediyorlar. Olağan tehdit alan var, sokakta sataşanlar var. Bu gelen gençlere casus gözüyle bakanlar, hain gözüyle bakan var. Çok şiddetli bir yöre ne yazık ki. Ancak devlete mesela ben büsbütün izimi kaybettirmek istiyorum dediklerinde devlet bunu da yapıyor. Büsbütün farklı bölgeye gidip farklı kimliklerle hayatlarını sürdürebiliyorlar.

Bir yanıt yazın Yanıtı iptal et